Verslag dag 8

De vorige avond nog zitten napraten over mijn bevindingen van die dag. Het feit dat kinderen zo opgroeien heeft me geraakt. Alleen daarom al moet je dit niet willen. Het ís gewoon niet normaal om dag in dag uit te midden van soldaten te moeten leven...
Ergens moet dat die kinderen schaden. Dat kan gewoon niet anders zijn. En ooit breekt het hen op, met alle gevolgen van dien.
De volgende morgen is de zandstorm gelukkig voorbij en ziet alles er weer gewoon uit. Nou ja, bijna gewoon, want alle afval is daardoor wel verplaatst en vaak op één hoop terecht gekomen, waardoor het anders, opgeruimder lijkt. Waar een zandstorm al niet goed voor is... En de zandheuvels staan er bij alsof er niets gebeurd is.

We gaan opnieuw de weg van Jericho naar Jeruzalem. De weg die de Barmharige Samaritaan ook ging. De weg die ons leert om niet te vragen: wie is mijn naaste? Maar: voor wie kan ik de naaste zijn? Dat maakt het begrip naaste vele malen groter.
Maar voor we naar Jeruzalem gaan bezoeken we eerst Wadi Quelt, net als Massada in de woestijn van Judea. Die woestijn is niet zomaar een woestijn, het wordt ook wel aangeduid als de vlakte van Jisreël of Armageddon. Er is daar een een Grieks Orthodox Klooster, uitgehakt in de rotsen.
De afdaling er naartoe duurt al zo'n twintig minuten, dus de weg terug zal vele malen langer duren. En omdat we die dag nog meer moeten lopen blijf ik achter bij Ali. We kletsen samen wat, roken een sigaretje, nemen soms even een kijkje buiten de bus en vermaken ons wel met de jongens die er rondlopen en elke buslading mensen meteen bestormt met hun koopwaar, sjaals, kettingen, armbanden en vers fruit. Als ze mij voor de zoveelste maal belagen stuurt Ali ze weg en daarna laten ze me met rust. Geen idee wat hij gezegd heeft, maar het werkt.

We kijken de wandelaars nog even na...  En dankzij Arnold weet ik wat ze daar gezien hebben, al mis ik er de geluiden en de geuren bij...

Zo te zien zijn ze blij dat ze even zitten...

En na geruime tijd zien we ze weer naar boven komen, de één lopend, de ander op de rug van een ezeltje...

Vervolgens reizen we verder, richting Jeruzalem, en maken een tocht met de bus door Mea Shearim, de orthodox Joodse wijk van Jeruzalem. De vorige keer hebben ze er gewandeld, maar dat is slecht bevallen omdat ze erg vijandig benaderd werden en zelfs bespogen. Dus blijven wij veilig in de bus... tot we ergens koffie gaan drinken. Alles ademt er een andere sfeer...

 

Om twaalf uur hebben we een afspraak bij Sabeel, waar we een communieviering bijwonen, samen lunchen en luisteren naar het verhaal van Sider, een Palestijnse vrouw, die als kind heeft ervaren hoe het is om weggejaagd te worden van je huis en nooit meer terug te kunnen.

En we maken kennis met Meta, die ons de komende dagen zal gidsen...

En vandaag ontdekt dat het verhaal van Sider eigenlijk nu pas tot me doordringt en me doet begrijpen hoe moeilijk de Palestijnse Christenen het hebben. Hoe valt wat hen overkomt te rijmen met het christelijk geloof. Je woont in Palestina (zo heette het toen), en op een dag wordt je land uitgeroepen tot de Joodse staat Israël, gesteund door de hele wereld en met name door christenen, die in de vestiging van de Joodse staat menen een vervulling te zien van een profetie.., Dat er daardoor voor jou als Palestijn, en dan ook nog christen, geen plaats meer is, en je vanaf dat moment alles kwijt bent, dat schijnt je medechristenen niet te raken.. En het doet je beeld van God wankelen...
En juist vandaag, doordat ik een beetje een televisie-hangdag had viel het me op dat bij alle verhalen over de Tweede Wereldoorlog vooral de Holocaust zo'n grote plaats inneemt. Niet dat ik daar ook maar iets aan af wil doen, maar 't ging in eerste instantie bij het uitbreken van die oorlog gewoon om ordinaire landje pik. We werden gewoon ingelijfd in het grote Duitse Rijk, en vervolgens werden toen ook nog duizenden Joden uit ons land gedeporteerd... Maar de echo's van die oorlog gaan bijna altijd alleen maar over de Jodenvervolging, met alle gevolgen van dien en allerlei valse sentimenten van dien. Misschien zelfs wel schuldgevoelens. Schuldgevoelens waar we vervolgens de Palestijnen voor laten bloeden...
Dat ik dat die middag niet 'pakte' had zeker te maken met het feit dat 't gebruik van het Bijbelgedeelte over de ongelovige Thomas en de nodiging van Jezus, kom en zie, zomaar op het Palestijnse verhaal geplakt werd. Mijn aversie tegen Bijbelteksten plakken op... maakte een toeschouwer van me in plaats van een betrokkene.
Na een hartelijk afscheid gaan we dan vervolgens op weg naar de Klaagmuur. Graag hadden we ook de Al Aksa Moskee willen zien van dichtbij, maar die mogelijkheid is er niet, het tempelplein is gewoon gesloten, en we mogen alleen even om een hoekje er naar kijken...

Dus op naar de Klaagmuur, door opnieuw een wirwar van gezellige straatjes...

En dan staan we opeens op het plein voor de Klaagmuur.  Links is het gedeelte voor de mannen, rechts voor de vrouwen.

En 't is vreemd om opeens er zo dichtbij te zijn, bij iets wat je alleen kent van de tv of van plaatjes. Maar ook dit voelt niet goed. 't Voelt naar aapjes-kijken en respectloos... En in gedachten zie ik busladingen toeristen bij ons de ene deur van de kerk inlopen, staan koekeloeren en er weer uitlopen...

En die twee duiven, op de muur, die maken m'n dag helemaal goed! Wat zou het fijn zijn als... Zij stelen mijn hart!

Al vind ik Arnold met een keppeltje op ook wel leuk om te zien...

Maar 'k ben blij als we, door weer een andere wirwar van straatje op weg gaan naar de bus, die ons naar Bethlehem zal brengen waar we de komende nachten zullen logeren.

Meer foto's van deze dag staan hier.