Verslag dag 3

Na nog een laatste blik op de stad Nazareth geworpen te hebben (figuurlijk) en na nog een laatste ontbijt in onze eerste hotel, vertrokken we de volgende morgen alweer vroeg. Deze keer ging de reis naar het meest noordelijke puntje van Israël, op de grens met Libanon en Syrië, waar we de tempel van Pan, en een kasteel van koning Herodes gingen bezichtigen.. Althans, de ruïnes ervan, in wat ooit Caesarea Fillipi heette en nu Banias.
Een mooie rit, er naartoe, waarbij we sneeuw ontdekten op de top van de berg Hermon. En je vindt er één van de bronnen van de Jordaan.
Maar ook tijdens deze rit zagen we weer de settlements, en vooral hoeveel spookdorpen er zijn en hoeveel half afgebouwde of half afgebroken huizen er zijn... En als wij klagen over rotzooi op straat, dan is het hier nog netjes bij daar vergeleken. Echt overal ligt zwerfvuil... Wat het allemaal zó armoedig maakt. En tijdens één van onze bezoeken bij een Palestijns gezin kwam het ter sprake.. Waarop hij zei: het heeft alles en tegelijkertijd niets met de bezetting te maken, want 't is echt niet zo dat de bezetters er opdracht toe geven om alle zooi maar te dumpen, en toch heeft het er mee te maken, alsof het de mensen onverschillig laat, die zooi... Maar gelukkig zagen we daarvan niets op de glooiingen van de berg Hermon, die bij mij allerlei associaties opriep aan de bijbel, en aan bijbelse verhalen...

Het is een prachtige groene plek, waar je eindeloos kunt wandelen, langs de bron en vervolgens langs de Jordaan... En dat deden we, urenlang, nadat we eerst de ruïne bekeken..

Zo moet het geweest zijn, zeggen ze...

Maar dit was wat wij zagen...

En daarna maakten we de wandeling. Berg op, berg af, trap op, trap af..

Helemaal moe-gewandeld kwamen we weer op de parkeerplaats, waar de chauffeur al een dealtje gemaakt had voor onze lunch met de plaatselijke 'kroegbaas' en vervolgens reden we naar Safed, ooit een Palestijns dorp, nu een Joods kunstenaarsdorp. Maar omdat het reisbureau er geen rekening mee heeft gehouden dat het zaterdag, dus Sabbat, is, vinden we er alles dicht en uitgestorven. Een heel vreemde ervaring, zóóó stil. Ik voel me er een inbreker... Maar we wandelen er even doorheen, en onze gids hoopt nog dat de synagoge open zal zijn, maar ook die is gesloten... Dat er gevochten is om dit dorp vertellen ons de muren...

Maar 't heeft ook iets vredigs...

Net als we we weer van plan zijn om te vertrekken worden we aangesproken door een Joods echtpaar.

Zij nodigen ons, met z'n zestienen uit in hun huis, waar ze graag iets over vertellen. We nemen de uitnodiging aan, en een aan 't eind  van hun verhaal en nadat we er rondgekeken hebben biedt hun dochtertje (ik schat een jaar of vijf) ons allemaal een stukje Matze aan... Een vertederend gebaar.
Vervolgens rijden we naar Akko, aan de kust. Het is de bedoeling dat we in Nes Amin gaan slapen. Maar omdat we daar niet voor acht uur terecht kunnen, omdat het de laatste dag is van het Joodse Pesach feest en de gasten die ze hebben niet eerder vertrekken dan 8 uur, moeten we de tijd dus zien te overbruggen. Vandaar de uitwijk naar Akko, aan de Middellandse Zee. Een havenstadje, met een mooie oude markt...
Maar eerst is er koffie, thee, bier, limonade..., en een waterpijp

 

en daarna gaan we, lopend over de markt naar de haven.

Nog net voor sluitingstijd mogen we nog een blik werpen in een kararavanserai, onder de voorwaarde dat we daarna iets van de zoetwaren kopen die de poortwachter als nevenverdienste te koop heeft. Natuurlijk doen we dat, en nemen op ons een gemak een kijkje...

en zoeken vervolgens allemaal iets lekkers uit... Wij kiezen voor nougat!

Dan is het tijd geworden om weer de bus in te gaan, op weg naar Nes Amin, waar we meteen aan tafel kunnen. Jammer genoeg hebben wij daarna de pech dat onze kamer als laatste klaar is, en dus wordt het best wel laat voor we naar bed kunnen, terwijl ik bekaf ben van de wandeling, eerder die dag. Pluspunt is, dat het buiten nog heerlijk is, en ik nog een poosje buiten met m'n iPad kan spelen...
Meer foto's van de derde dag staan hier!