Verslag dag 12

Net als ik een beetje slaap schrik ik wakker door m'n eigen telefoon die ik, voor alle zekerheid, op wekken heb gezet.
Gelukkig maar, want al gauw blijkt dat de huistelefoon niet goed op de haak ligt, dus daar zouden we niet wakker door geworden zijn...
Vlug 'aankleden', het laatste in de koffers, nog even iets eten en drinken en dan op weg naar Tel Aviv. Weer rijden we door een nachtelijk Israël. Gelukkig wordt er niet moeilijk gedaan bij de checkpoint in de muur om Bethlehem en na een voorspoedige reis komen we aan op het vliegveld Ben Goerion.

Daar gaat het allemaal iets minder voorspoedig dan we zouden willen...

Nadat de koffers door de scanner zijn gegaan is er veel gedoe! Zeker zes van onze groep moeten de koffer open maken en worden extra gecontroleerd. En ook bij de paspoort contrôle worden er vervelende vragen gesteld. zoals: waar ben je geweest, met wie heb je gesproken, met wie heb je contact gehad, heb je geld of spullen aangenomen, wat kwam je hier doen? Gelukkig zijn we goed geïnstrueerd en hebben we allemaal dezelfde antwoorden: we hebben de heilige plaatsen bezocht...

En dan begint het wachten...

Tot we aan boord kunnen en  wegvliegen. Als we aan boord gaan en opstijgen is het nog donker op het vliegveld...

Maar meteen daarna zien we, nog tijdens het stijgen, de zon opkomen. Een prachtig gezicht...

en daarna is er lange tijd alleen maar een wolkendek. Tot we bij Kiev aankomen... Daar zien we de zon weer.

We stappen uit, en stappen weer in. Maar daar ben ik de klos en wordt m'n rugzak leeggehaald... Uiteindelijk vanwege de Aspivinin, die ze daar niet kennen. Veel boze blikken, veel gedoe, maar als Arnold het zeer beeldend heeft uitgelegd wat je daarmee doet, mag ik gaan... En dan vliegen we weer... Op naar Amsterdam, op naar huis. Soms willen m'n ogen dichtvallen, maar van slapen komt niks...

En dan, bijna drie uur later, is daar ons eigen vlakke landje weer, waar tijdens onze afwezigheid het kabinet gevallen is, maar dat er desondanks nog hetzelfde uitziet: koud en nat!

Geland!

En dan begin het wachten op de koffer van Ingrid en Willem, die er uiteindelijk niet blijkt te zijn...

Maar wat wel meegekomen is, is een koffer vol vragen! Vragen over alles wat we hebben gezien, gehoord en meegemaakt. Bij Sabeel zeggen ze: kom en zie. Wij hebben dat gedaan. Maar hoe nu verder? En nu, twee weken later zijn die vragen er nog. Vragen, waar niemand een antwoord op lijkt te hebben.
En dan merk je dat er mensen zijn, christenen, die gewoon blindelings achter Israël staan en alles wegwuiven als het gaat om de Palestijnen. Die, net als Golda Meir lang geleden, gewoon ontkennen dat er er ook Palestijnen daar woonden en wonen... Die gewoon alleen maar vasthouden aan: Israël is ooit door God beloofd aan de Joden. Te beginnen bij Adam en later aan Abraham. Alsof Abraham een Jood was en geen Irakese Arabier... Het is hun beloofde land en zij zijn Gods uitverkoren volk... Ik denk dan meteen: als dat zo is dan is dat een adeldom die verplicht! En als die belofte dan nog geldt, gelden dan ook niet de wetten van Mozes die hen vertellen hoe ze moeten omgaan met de vreemdelingen binnen hun poorten? En zijn die vreemdelingen wel echte vreemdelingen?
En dan zijn er de mensen die  niets willen weten over de woorden van Jezus: nooit groeie aan u meer enige vrucht... Dat is eng, dat is griezelig, die woorden en ze geven nooit en te nimmer iemand ook maar het recht hen een haar te krenken. Maar ze staan er wel, die woorden...
En mensen die doen alsof alle Joden over de hele wereld nog steeds recht hebben op... Die er alles aan willen doen om al die Joden naar Israël te laten emigreren. Ook die mensen die dat nooit uit zichzelf zouden doen. En altijd weer duikt de Tweede Wereldoorlog op als argument dat hen het recht zou geven...
En weer anderen zeggen: dankzij die akelige muur zijn er wel al heel lang geen aanslagen meer... En zolang er nog mensen zijn die Israël de zee in willen drijven... Is het één niet het gevolg van het andere, en roept het ene niet het andere op?
Maar de Palestijnen dan, die er al eeuwen en generaties lang leefden? Wiens lijden we nu van zo dichtbij gezien hebben. Zeker is in ieder geval, zoals Trudy me schreef: er zijn bij het uitroepen van de Joodse staat door Engeland en de VN gigantische fouten gemaakt, die blijkbaar nooit meer terug te draaien zijn...
Ik weet het niet. En dus staat die koffer vol vragen hier... Soms pak ik er iets uit, maar merk dat ik het niet kan opruimen... Dan kijk ik er naar, zoals naar die kaartjes die ik kreeg van al die mensen daar die proberen om samen sterk te zijn:

Mensen die m'n hart hebben gestolen, waardoor stukjes ervan voor altijd daar zullen blijven.
Of ik kijk naar die kaarten, die veel meer zeggen dan woorden ooit kunnen zeggen:

Err is tijd voor nodig, denk ik. Veel tijd om het allemaal een beetje te laten bezinken... Tijd die er tot nu toe nog niet was. Want door de foto's het verslag was ik nog steeds half daar en half hier...
Maar die tijd ga ik mezelf nu gunnen, door dit verslag af te sluiten en door er even afstand van te nemen. En door te gaan genieten van al het goede van de reis. Het land, de bijzondere dingen die we zagen, de heerlijke warmte, en niet te vergeten de mensen waar we mee reisden...Want dat zou je er bijna door vergeten, hoe leuk de groep was en hoe fijn de gesprekken waren... En hopelijk zien we elkaar gauw een keer terug, tijdens een reünie... En wie weet vinden we dan samen wel de antwoorden. Als die er zijn!
Meer foto's van de terugreis staan hier!